Waarom? De huidige eigenaar, woningcorporatie Lefier, heeft plannen om het Pepergasthuis, dat zeshonderd jaar oud is, te verkopen aan een particuliere belegger. Het college van B&W, en met name wethouder Roeland van der Schaaf, is daar niet gelukkig mee. Hij vreest dat de verkoop er toe gaat leiden dat de huren daardoor omhoog zullen gaan, en dat het dan niet meer beschikbaar is voor sociale huur. En dat terwijl er de afgelopen jaren miljoenen in zijn gestoken om sociale huur er mogelijk te maken.
De wethouder trachtte om op creatieve wijze een stokje te steken voor de verkoop. Hij wilde een beroep doen op een wet uit 1870 waardoor de gemeente een ‘oppervoogd’ zou kunnen benoemen. Die voogd zou dan invloed houden op de toekomst van het Pepergasthuis.
Maar een verslaggever van het Dagblad van het Noorden ontdekte dat de Groningse gemeenteraad in 1989 de verordening uit 1870 had ingetrokken. En dus dat er geen ‘oppervoogd’ kan worden benoemd. Dat is een pijnlijke conclusie voor de wethouder, en ook geen compliment voor het ambtelijk apparaat waar de wethouder overigens voor verantwoordelijk is.
Gebeten hond
Lefier is door de kwestie een beetje de gebeten hond geworden. Het lijkt er oppervlakkig beschouwd op dat deze corporatie zo maar een schitterend monumentaal pand aan een projectontwikkelaar wil verkopen. Vergeten zou daarbij kunnen worden dat Lefier dat niet voor de lol doet, en het geld goed kan gebruiken om elders in de stad sociale woningbouw te houden of nieuw te ontwikkelen.
De kwestie rond het Pepergasthuis zal de relatie tussen gemeente en corporatie Lefier geen goed hebben gedaan. Maar het ingewikkelde is dat er voor beider standpunt wat valt te zeggen. Van der Schaaf die opkomt voor de functie van sociale woningbouw van het Pepergasthuis, zodat de binnenstad als woondomein geen privilege wordt voor hogere inkomens.
En ook voor het standpunt van Lefier is wat te zeggen: verkoop brengt geld in het laatje om elders in de stad sociale woningbouw mogelijk te maken. Corporaties hebben tegenwoordig minder inkomsten dan in de jaren zeventig, op zichzelf ook een droevige constatering.
Wijze vrouwen/mannen
Conclusie: beide partijen hebben in zekere zin gelijk, en hebben de beste bedoelingen voor dit deel van de stad. Misschien zou er een commissie van drie wijze mannen/vrouwen kunnen worden benoemd om te kijken of er een creatieve oplossing kan worden bedacht. Bijvoorbeeld verkoop aan een belegger, onder voorwaarde dat een deel van de woningen ook beschikbaar blijft voor sociale huur. Mocht deze commissie een voor iedereen aanvaardbare oplossing kunnen vinden, dan verdient dat de voorkeur boven een gang naar de Autoriteit Wonen, zoals nu de bedoeling is. Want in dat geval zal na een uitspraak één van beide partijen zeker teleurgesteld raken, en dat is geen prettig vooruitzicht in een stad als Groningen waar partijen elkaar vroeg of laat toch weer nodig hebben.
(Foto boven: Corporatiemarkt.com)
