Het artikel is geschreven door onderzoeksjournalisten Bas Haan en Hugo Logtenberg. Daarin gaan ze in op de veroordeling van Koen Schuiling in maart. Volgens de verslaggevers blijkt uit hun reconstructie dat de burgemeester uiteindelijk is veroordeeld op grond van slechts één getuigenverklaring, maar is dat in het Nederlandse strafrecht te mager om iemand op te veroordelen.
Die getuige is een vrachtwagenchauffeur die vanuit een melkwagen zag dat Schuiling masturbeerde. Volgens de oud-burgemeester was daar echter geen sprake van en wreef hij over zijn buik omdat hij ernstig last had van buikpijn.
In het artikel gaat hoogleraar rechtspsychologie Annelies Vredeveldt in op de verklaring van de chauffeur van de melkwagen. Volgens haar is uit onderzoek bekend dat als je een gebeurtenis waarneemt, je de gaten in je waarneming zelf gaat invullen. Je herinneringen kunnen niet alleen worden gekleurd, maar zelfs bepaald worden door dat verwachtingspatroon. Ze herinnert eraan dat de chauffeur heeft gezegd vooral de dikke buik van de burgemeester te hebben gezien, maar dat hij niet precies heeft gekeken, want ‘daar zit hij niet op te wachten’. Bovendien bestuurde hij op dat moment een vrachtwagen. Volgens de hoogleraar hoeft er geen twijfel te zijn aan de oprechtheid van de chauffeur, maar sluit die verklaring alternatieve scenario’s, zoals die van Schuiling zelf, niet uit.
“Op basis van de verhoren van de chauffeur en van Schuiling kun je onmogelijk vaststellen dat Schuiling heeft gemasturbeerd”, aldus de hoogleraar.
In de reconstructie komt Koen Schuiling zelf ook aan het woord. Hij denkt dat hij zelf ook fouten heeft gemaakt in de zaak, en dat hij eerder een advocaat in de arm had moeten nemen. “Maar ik dacht, heel naïef: niet nodig, ik kan de hele situatie in vijf minuten uitleggen bij een kop koffie”. De oud-burgemeester vindt dat hij in een Kafka-situatie is terecht gekomen, en dat hij daarin niet correct is behandeld. “Ik ben zó genaaid en ik weet nog steeds niet waarom.”
