Antarctische stinkmeeuw ademt minder Co2 uit

Van Franeker onderzoekt al sinds 1986 het ecosysteem op Antarctica, en in het bijzonder de rol van stormvogels daarin. Deze op de Zuidpool veel voorkomende vogelsoort, door de Vikingen ooit ‘Fulmar’ (stinkmeeuw) genoemd vanwege zijn onsmakelijke gewoonte om vijanden te bespugen met een stinkende maagolie, consumeren een derde van alle door vogels gegeten voedsel op Antarctica.Van Franeker ontdekte door maagonderzoek dat stormvogels op Antarctica hoofdzakelijk vis en inktvis eten in plaats van ‘krill’, oftwel kleine kreeftachtigen, zoals werd aangenomen. De Antarctische voedselketen is dus langer en gecompliceerder dan bekend. De Groningse bioloog heeft berekend dat als gevolg hiervan slechts een half procent van alle door algen vastgelegde koolstof via ‘toppredatoren’ in de atmosfeer wordt teruggebracht. ,,Zeevogels en zeezoogdieren hebben dus geen remmende werking op de opname van koolstofdioxide. De zuidelijke poolzeeën hebben daarmee als bezinkput een afzwakkende werking op het broeikaseffect.’’, aldus Van Franeker.Tijdens zijn onderzoek op het minuscule rotseilandje Ardery Island voor de Antarctische kust deed Van Franeker ook een toevallige ontdekking over de onverwachte gevolgen van de klimaatveranderingen. Door de in tien jaar verdubbelde sneeuwval bleken reuzenstormvogels, de bijna vijf kilo wegende rovers en aaseters van Antarctica, ineens te kunnen landen in de stormvogelkolonies op het eiland. Van Franeker: ,,Normaal kunnen deze op het land zeer onhandige vogels niet bij de stormvogelnesten, maar sneeuwdriften leverden hun een opstapje om oudervogels zo van het nest te plukken. Klimaatverandering kan geheel onverwachte gebeurtenissen in gang zetten.’’