In NRC Handelsblad van zaterdag 16 april staat een uitvoerig interview met de nieuwe commissaris van de koning, René Paas, de jongste commissaris van Nederland. Daarin laat hij weten zeer verheugd te zijn weer in Groningen te zijn teruggekeerd, waar zijn bestuurlijke loopbaan begon. Hij noemt zichzelf ook een “ongeneeslijke Groninger”.
In het interview laat hij weten zich grote zorgen te maken over de grote verschillen die er zijn tussen Groningers, in sociaal-economische positie, opleidingen en dus in kansen.
Kortom: in het interview geeft Paas er blijk van dat hij het sociale hart op de juiste plaats heeft zitten. Groningen kan zich gelukkig prijzen met deze keuze voor een jonge, energieke commissaris met een sociaal hart.
In het hele interview was er toch echter één punt dat bij ons de wenkbrauwen deed fronsen. Dat is zijn uitspraak over Loppersum. “Loppersum en omgeving kende ik als een prachtig gebied met mensen die het niet slecht hadden. Het is nu een battle zone. Wat voor heel Nederland goed is, het aardgas, komt daar geconcentreerd negatief terecht. We moeten onze hersens verzwikken over de vraag hoe we gedupeerden weer toekomst geven. We mogen mensen die generaties lang in de troep zitten door de nationale gaswinning nooit in de steek laten’.
Ook met dit citaat zal iedereen het eens zijn: gelukkig zal Paas net als Max van den Berg op de bres springen voor Groningers die de dupe zijn van de aardgaswinning.
Waar het ons om gaat is het woord: “battlezone”. Want hoe zeer men in Loppersum en omgeving ook gedupeerd is: een battlezone is het toch echt ook weer niet.
Zo is het fraaie Hotel Spoorzicht volledig vernieuwd en is er een soort sauna en spa gerealiseerd die we iedereen kunnen aanbevelen. Er is een nieuwe Albert Heijn vestiging gekomen: de eerste aardbevingsbestendige van Nederland, en een fraai voorbeeld van klassiek-moderne architectuur waar men in de stad Groningen nog een voorbeeld aan kan nemen. Het oude Stationsgebouw is veranderd in een centrum voor jonge bedrijven. Recent is er een nieuw gemeentehuis gekomen, en een nieuwbouwwijk ziet er fris en fruitig uit.
Wat willen we hier mee zeggen? Dat het wel mee valt met de bevingen? Nee, nee, nee: helemaal niet! Het is juist goed dat er in Groningen met vereende krachten, van de Groninger Bodem Beweging tot en met John Lanting, is gestreden voor compensatie. En een miljard is waarschijnlijk nog lang niet genoeg. En daar moeten we ook mee doorgaan: onverminderd strijdbaar.
Waar het echter wel om gaat is dat wij ons in het aardbevingsgebied niet gaan presenteren als een stel zielepoten en stakkers, die alle ellende lijdzaam over zich heen zien komen, en waar geen oog meer is voor de talloze zaken die wél goed gaan in noord-Groningen. Moeten we nog meer noemen? Zoals de komst van Google in de Eemshaven, de bouw van windmolens, de aanleg van zonneparken, de komst van Siemens, de vernieuwing van Appingedam, groene chemie in Delfzijl of high-tech proeven met de productie van algen.
Onlangs zei de directeur van Groningen Seaports, Harm Post, dat hij verwacht dat binnen nu en tien jaar duizenden mensen met pensioen gaan uit technische functies in de noord-Groningse industrie. Als we al die vacatures straks op willen vangen, zullen jongeren nu al moeten nadenken over technische studies, zodat zij straks de vrijkomende banen over kunnen nemen. Dat zal zeker kunnen leiden tot een enorme daling van- of zelfs het einde van de werkloosheid.
Dus zelfs wat de werkgelegenheid betreft ziet de toekomst van (noord-) Groningen er helemaal niet slecht uit. Maar misschien hebben we wel een soort Deltaplan nodig om er voor te zorgen dat veel meer (ook oost-Groningse) jongeren gaan kiezen voor technische studies. Misschien dat daar een mooie rol is weg gelegd voor de provincie Groningen.
Kortom: het is en blijft knokken, vechten en ondernemen in- en voor Groningen, de komende jaren.
Maar laten we dat vooral doen met zelfrespect en opgeheven hoofden. Want wat we hier ook zijn: zielig zijn we niet.
