Het begon zaterdagavond al met een enorme zeperd. Donar stond met 2-1 voor in de serie en kon het afmaken, maar zakte volledig door het ijs en verloor met meer dan twintig punten verschil in een totaal uitverkocht MartiniPlaza; 45-68. Daar was maandag in de Vijf Meihal niks van te merken. De ploegen van coach Andrej Stimac begon uitstekend en nam onder leiding van een uitblinkende Clay Mounce, met 24 punten topscorer, royaal de leiding.
Mounce maakte 18 van de eerste 20 punten. Een veelbelovende start. Het wedstrijdbeeld zette zich lange tijd door. Na een 36-28 ruststand hadden de Groningers ook na de pauze lange tijd de regie. Niets deed meer denken aan de meer dan ondermaatse vierde finale. Het leek erop dat het alsnog goed zou komen. Tot de slotfase. Luuk van Bree was de grote plaaggeest. De schutter had nog geen bal geraakt, maar gooide er in de slotfase plots vier driepunters in.
Dat bracht de thuisploeg volledig terug in de strijd en Donar raakte volledig de weg kwijt en stortte helemaal in. Met nog 45 seconden te gaan had Donar nog twee punten voorsprong; 81-79. Toen had aanvoerder Leon Williams de meubelen moeten redden vanaf de vrije worp lijn, maar hij miste twee keer. Mounce pakte vervolgens volgens de arbiters de rebound na de tweede misser via een fout.
Een dubieuze call. De tweede vrije worp was raak, waarna Victor Gaddefors de bal in de slotseconden zo aan de tegenstander gaf. In een poging zijn fout goed te maken kreeg de Zweed een persoonlijke fout aan de broek. Wederom twijfelachtig, maar de twee vrije worpen vlogen er in. Vernon Taylor zijn laatste verre bal vanaf eigen helft belandde op de ring. De titel in handen voelen, maar uiteindelijk helemaal niks hebben. Wat een dramatische bladzijde in de geschiedenis van de club.
