Groningse scholen: ‘Onderwijs kinderen asielzoekers soms onmogelijk’

Het is een zeer moeilijke, zo niet vrijwel onmogelijke opgave om kinderen van asielzoekers zonder verblijfsstatus en alleenstaande minderjarige asielzoekers in Nederland op verantwoorde wijze onderwijs te geven. Hoewel docenten in internationale schakelklassen en formidabele inzet tonen en een grote betrokkenheid, lukt het maar niet om deze kinderen met een ‘startkwalificatie’ het huidige onderwijs af te laten sluiten. Het is daarom noodzakelijk dat er voor deze kinderen alternatieven komen.Dat stellen de directies van zeven scholengemeenschappen voor voortgezet onderwijs in de provincie Groningen in een brief aan de Tweede Kamer. Het gaat om scholen waar onderwijs wordt gegeven in internationale schakelklassen aan kinderen van asielzoekers en alleenstaande minderjarige asielzoekers.Volgens de scholen staat het vast dat het merendeel van de kinderen die de opleiding volgen bij de afsluiting van het onderwijs absoluut onvoldoende opleiding heeft ‘ om in onze toekomstige (kennis)maatschappij naar behoren te kunnen functioneren. ‘We zijn er bovendien van overtuigd dat meer geld hier geen oplossing is. Het betreft naar onze mening, gezien vooropleiding en leeftijd van de betrokken kinderen, een zeer moeilijke, zo niet onmogelijke opgave’.De hartekreet van de directies slaat niet op de leerlingen die samen met hun ouders naar Nederland gevlucht zijn en in Nederland een verblijfsstatus hebben. Deze groep is meestal enkele jaren op dezelfde plaats in Nederland en daardoor op dezelfde school. Velen van hen slagen er in met een acceptabele opleiding het onderwijs af te sluiten. De problemen doen zich vooral voor bij leerlingen met ouders zonder status, die steeds voor een kortere periode in AZC’s verblijven. ‘De continuïteit van het onderwijs aan deze kinderen laat zo veel te wensen over dat van een redelijke opleiding niet of nauwelijks gesproken kan worden’. Bij de alleenstaande minderjarige asielzoekers is het probleem – aldus de directies – nog enkele malen groter omdat niemand grip heeft op hun frequente afwezigheid. Er zijn gene ouders of voogden die hen naar school kunnen sturen. ‘We hebben de indruk dat we met name bij deze ama’s er niet in slagen veel meer te doen dan ‘’ze van de straat te houden’’.Volgens de schooldirecties gaat het om een ernstig maatschappelijk probleem, dat in het onderwijs niet valt op te lossen. Ze pleiten daarom voor een serieuze inhoudelijke discussie. ‘Het is onbegrijpelijk dat over de toekomst van de iets oudere kinderen van asielzoekers geen beleid is uitgestippeld. Dat is noodzakelijk om er voor te zorgen dat we deze kinderen in onze toekomstige maatschappij ook een plaats kunnen bieden’.