GroenLinks:
‘Wat is er bij dit onderwerp een ophef gemaakt door met name de VVD! De ondertoon van de discussie was buitengewoon onsmakelijk. Het door de VVD opgeroepen beeld dat de gemeente zomaar geld over de balk smijt en televisies over de toonbank schuift aan “mensen die niet werken voor hun geld” is onjuist en tendentieus. Daar kwam nog bij dat CDA en VVD slecht hun stukken hadden gelezen; ze deden voor het gemak alsof een brief met alle informatie uit november 2007 niet bestond. De rest van de raad steunde VVD en CDA niet.
Wat was er nu écht aan de hand? De gemeente doet er alles aan om mensen te helpen uit de bijstand te geraken. Alleen bijstand ontvangen is met dit uitkeringsniveau namelijk een buitengewoon onaantrekkelijke situatie. Het aantal bijstandsgerechtigden is in Groningen de afgelopen jaren met duizenden gedaald. Mensen die toch al vijf jaar lang van een minimuminkomen rond moeten komen, kunnen eens per acht jaar een televisie vergoed krijgen.
Hoe dan vast te stellen hoe hoog die vergoeding moet zijn? Heel veel gemeenten in Nederland maken gebruik van de diensten van het Nibud om te bepalen wat redelijke vergoedingen zijn voor allerlei producten. Van wasmachines tot aardappelschilmesjes. Er is zelfs een heus Nibud-handboek voor gemeenten. Een aantal jaren geleden heeft Groningen bezuinigd. De Groningse richtprijzen zijn toen 15% lager gesteld dan de Nibud-norm. Met dit linkse college was de tijd van bezuinigingen op sociaal beleid voorbij, en in december 2006 heeft GroenLinks al voorgesteld om de ‘Nibud-bezuiniging’ terug te draaien. Lagere richtprijzen komen wat mij betreft neer op onnodig beknibbelen op toch al lage inkomens. Bovendien is het de bedoeling dat minimagezinnen lang met de nieuwe producten kunnen doen. In het afgelopen jaar heeft het college zich laten overtuigen en zijn de Nibud-normen weer, net als in al die andere gemeenten, gaan gelden voor bijna alle producten.
Nu het Nibud de vergoeding voor televisies fors heeft verhoogd, was het voorstel van VVD en CDA om het college zelf onderzoek te laten doen naar een redelijke prijs. Dat is vorig jaar al gebeurd, en toen bleken die prijzen dichtbij de prijzen van het Nibud te liggen. We gaan dus niet meer per product discussieren over een ‘redelijke prijs’. Het Nibud brengt gangbare (niet de laagste) prijzen in kaart, en wij gaan hun werk niet overdoen. Dat zou pas zonde zijn van tijd en geld. De norm is gewoon een kwestie van efficientie en uniformiteit, en van een gezonde weerzin om bij een te laag uitkeringsniveau mensen te dwingen goedkope, niet-duurzame producten te kopen.
VVD-reactie
In haar weblog in de DSG komt VVD-fractievoorzitter Betty de Boer ook terug op de kwestie. Zij schrijft:
‘’Van uiterst links tot rechts hoor ik om me heen dat het opmerkelijk is dat bijstandsgerechtigden recht zouden hebben op een flatscreen televisie van € 450,-. En dan gaat het in werkelijkheid om het veel te hoge bedrag van € 450,- aan een bijstandsgerechtigde voor een televisie, gesymboliseerd door de flatscreen.
Hoe zit de werkelijkheid nu in elkaar. Er zijn veel hardwerkende mensen die het verkiezen te doen met een verouderd model zoals de beeldbuis televisie, soms zelfs een tweedehands televisie. Voor veel minder geld dan het bedrag van € 450,- kun je namelijk een televisie kopen. De NIBUD normen bepalen het hoge bedrag van € 450,-.
Vervolgens stopt kennelijk het denken want andere gemeenten volgen ook deze normen, zo bleek bij de meeste partijen met uitzondering van de VVD en het CDA. Deze partijen vinden een bedrag van € 450,- voor een televisie veel te hoog.
Het dreigt hier de omgekeerde wereld te worden. Een hardwerkend persoon met een minimumloon of modaal, die het verkiest te doen met een verouderde beeldbuistelevisie, moet belasting afdragen om de mensen die niet werken van een duurdere televisie te voorzien dan hij of zij zelf heeft. Overigens wil ik hier niet zeggen dat ik vind dat mensen in de bijstand geen televisie mogen hebben. Het is alleen de vraag of die televisie € 450,- mag kosten. ‘
BRON EN MEER WEBLOGS:
