De krant geeft op pagina 6 een overzicht van alle tram initiatieven in Nederland. Conclusie van die krant is dat áls een stad maar groot genoeg is, het zin heeft om een netwerk aan te leggen.
‘Elke dag raakt Groningen verstopt met 160.000 scholieren, studenten en forensen die de stad in en uit moeten, drie van de vier met de auto, en dat aantal blijft groeien de komende jaren. Twee consortia bereiden een bod voor. Als zij denken de tram voor maximaal 452,5 miljoen euro te kunnen aanleggen, zouden de plannen doorgaan. Behalve de stad betalen ook provincie, regio en rijk mee aan het plan. De gemeente zou ongeveer 100 miljoen euro bijdragen, waarvan tot nog toe zo’n 25 miljoen is uitgegeven aan voorbereidingskosten’.
‘Behalve Groningen hebben ook andere steden in Nederland plannen met een tram. Is het dadendrang van wethouders? Elke stad zijn eigen “tramspeeltje”?’
‘‘Nee, zegt Rob van der Bijl, zo simpel is het niet. Hij was als stedenbouwkundig adviseur de afgelopen 25 jaar betrokken bij alle tramprojecten in Nederland en bij projecten in Scandinavië, in Azië en de Verenigde Staten. Stedelijk railvervoer is booming, ziet hij, omdat het de verstopte stadscentra beter bereikbaar maakt en kantoren en bedrijven lokt. Of het nu gaat om een sneltram in Reims en Straatsburg, stadstrams in vijftig steden in de Verenigde Staten of snelle metro’s in Azië. ‘Dat zie je wereldwijd Dat is niet terug te brengen op de nukken van bestuurders. En de lightrailverbinding tussen Den Haag en Zoetermeer en Rotterdam heeft bewezen dat steden beter bereikbaar worden. Er zijn nu 30 procent meer reizigers dan toen er alleen nog treinen waren.’
De combinatie van veel passagiers, efficiëntere exploitatie en hogere stedenbouwkundige kwaliteit, zegt Van der Bijl, maakt dat railprojecten in grote dichtgebouwde steden goedkoper zijn dan bussen. Daarbij is de grootte van d e stad cruciaal, beklemtoont Erk Verhoef, hoogleraar ruimtelijke economie aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. In Groningen zou de exploitatie rendabel zijn’.
De stedenbouwkundige constateert dat nu de economische crisis aanhoudt, de doorgaans brede politieke steun voor tramprojecten afneemt. ‘Dan worden er politieke keuzes gemaakt. Bij de RijnGouweLijn trok de provincie de stekker eruit.‘
‘Dat gebeurde ook in Groningen. Een meederheid van de raad reserveert het geld liever voor financiële tegenvallers en de aanleg van Meerstad, een nieuwe woonwijk tussen Groningen en Slochteren’.
