Ik zal voortzetten wat ik in de periode 2011-2015 consequent heb bepleit m.b.t. de gemeentelijke herindeling. Het Europees Handvest inzake lokale autonomie schrijft voor dat gebiedsgrenzen niet mogen worden gewijzigd zonder de inwoners daarover te hebben geraadpleegd, bij voorkeur door middel van een referendum. Het is van de gekke dat een gedeputeerde van de eurofiele partij D66 deze regel aan de laars lapt en bijv. de gemeenten Vlagtwedde en Bellingwedde verbiedt om te fuseren, terwijl 87% van de inwoners zich voor die fusie hebben uitgesproken. Herindeling dient een zaak van gemeenten en inwoners zelf te zijn.
Duurzaamheid is voor Vrij Mandaat geen schaamlap. Een gezonde samenleving kent een evenwichtige balans op economisch, ecologisch en sociaal-cultureel gebied. Overmatige aandacht voor het een (economie) lijdt tot verwaarlozing van het ander (milieuschade door een giga kolencentrale, vernieling van het landschap en ondermijning van de leefbaarheid door giga windmolenparken, etc). Daarom pleit Vrij Mandaat voor een 4-jaarlijkse Duurzaamheidsbalans waaruit Groningers kunnen opmaken wat het verantwoordelijke provinciebestuur gedaan en bereikt heeft om de toekomstkansen van de inwoners en hun nakomelingen op al die aspecten te verbeteren. Zodoende raken we ook af van de lawine aan loze beloften die partijen in verkiezingstijd over kiezers uitstorten.
Bestuurlijke vernieuwing staat hoog in het vaandel van Vrij Mandaat. Wij pleiten ervoor dat coalitie- en oppositiepartijen samen aan goede maatregelen voor Groningen werken. Dit is in lijn met Kompas 2020, het programma van de provincies dat ook Groningen heeft ondertekend. Het aanpakken van maatschappelijke opgaven vraagt steeds vaker om een doorlopende dialoog tussen GS en PS. Het stelsel van 'kaders stellen' en 'controleren achteraf' voldoet niet altijd meer. Coalitievorming waarbij de partijen die buiten de boot vallen vier jaar buitenspel staat komt overeen met kartelvorming en dat is in het maatschappelijk verkeer terecht verboden.
Vrij Mandaat wil een provinciebestuur dat tussen de mensen staat. De belangen van Groningers dienen boven het belang van politieke partijen te staan. Statenleden moeten zich daarom niet kunnen verschuilen achter afspraken die buiten de openbaarheid in fractiekamers worden gemaakt, maar daadwerkelijk stemmen zonder last, zoals de Grondwet voorschrijft.
De houding van Shell, Exxon Mobile (NAM) en de Nederlandse Staat (Energiebeheer) om bij de gaswinning de veiligheid van bewoners niet in acht te nemen is op geen enkele wijze goed te praten. De minister van EZ is krachtens de wet bevoegd om de gaswinning per direct terug te brengen tot een niveau dat volgens het SodM veilig is (12 miljard kuub/jaar). Gesteund door het kabinet Rutte II houdt hij de onverantwoord hoge gasproductie echter op peil en blijft aldus de veiligheid van de Groningers in de waagschaal stellen. De aarde heeft haar eigen trage dynamiek. Het uitputten dat al 50 jaar voortgaat kan nog 100 jaar tot bodembewegingen leiden die mensenlevens eisen. Daarom moet inwoners die zich niet meer veilig voelen en naar elders willen verhuizen een adequate materiële compensatie worden geboden. Daarnaast dient immateriële schade die mensen wordt toegebracht te worden vergoed. Op de NAM en het Rijk rust de dure plicht om een keuze te maken: of de mensen voorop, of de baten van het aardgas. Het huidige koopmansgedrag is moreel verwerpelijk.
Voor Vrij Mandaat ligt de economische toekomst van Groningen in het maximaal benutten van de ondernemingslust, de veerkracht, de creativiteit en het doorzettingsvermogen van de Groningers zelf. Dat betekent weg bewegen uit de bedroefd en boos stemmende problematiek van nu. Weg met de kleine en onmachtige verongelijktheid over de stelselmatige achterstelling in sociaal-economisch opzicht. De provincie moet zelfwerkzaamheid waar mogelijk faciliteren en belemmerende regels wegnemen. Groningers hebben alle recht om met de borst vooruit voor hun provincie op te komen. Sinds de vondst van het aardgas zit de frustratie over de achterstelling in de Groningse identiteit ingebakken.
Die frustratie kan opnieuw tot explosie komen, zoals in de jaren '60 gebeurde onder aanvoering van Fré Meis. Zijn dreigementen om de gasbaten niet meer af te staan en Groningen af te scheiden hebben destijds wel gewerkt (de spreiding van Rijksdiensten, later weer teruggedraaid, Den Haag blijft een onbetrouwbare factor). Misschien is het wachten op weer een Groningse politicus met wie Groningers hun identiteit kunnen verbinden, zoals in de jaren'60-'70 met Meis. Onder de mensen achter het GAS Manifest zou zo'n nieuwe leider kunnen zitten.
De Grondwet is mij heilig omdat die geconstitueerd is uit het delen van waarden en normen die over een lange tijd door iedereen aanvaard zijn. Als grootste bedreiging voor de provincie Groningen zie ik de politieke kartelvorming en de macht van de bureaucratie in NL en de EU, die voortdurend uit is op bestuurlijke schaalvergroting en maximale greep op de leefwereld van het individu. Deze ambitie staat haaks op het karakter van de participatieve democratie waarin het er juist om gaat dat mensen individueel en gezamenlijk de verantwoordelijkheid voor hun leefomgeving kunnen nemen. Mensen zijn geen klanten van de overheid maar burgers met grondrechten die zij moeten kunnen benutten om hun samenleving vorm te geven.
Ik ben geboren in 1947 en heb op veel plaatsen in NL gewoond. Na mijn huwelijk met kunstenares Johanna Veerenhuis hebben wij er in 2008 bewust voor gekozen om in Zuidoost-Groningen te gaan wonen. Wij zijn onmiddellijk van het landschap gaan houden en hebben ons vanaf de eerste dag opgenomen gevoeld in de fijnschalige gemeenschap van Veele. De ruim 20 jaar daarvoor heb ik als onafhankelijk strategisch consulent voor overheden en maatschappelijke organisaties gewerkt op het gebied van natuur en milieu, duurzame energie en communicatiemanagement. O.m. de campagne "Een beter milieu begint bij jezelf" is in 1989 door mij opgezet. Ik was enige jaren dagelijks bestuurslid van de Stichting Energiebesparing Nederland en secretaris van het Des Indes Ruimteberaad. Ik ken de wereld in Den Haag door en door. Door een toeval ben ik in de provinciale politiek terechtgekomen toen de Partij voor het Noorden mij vroeg om lijsttrekker voor de Statenverkiezingen van 2011 te worden.
Kort na mijn beëdiging als Statenlid gelastte het PvhN-bestuur mij om op een 50Plus- kandidaat voor de Eerste Kamer te stemmen, zodat de Onafhankelijke Senaatsfractie (OSF) 1,6 miljoen aan partijsubsidie kon binnenhalen (waarvan de PvhN als lid van de OSF profiteert). Geld bleek belangrijker dan politieke principes. Na een gewetensvolle afweging heb ik mijn lidmaatschap opgezegd met behoud van mijn zetel en daarna als vrij man(daat) mijn stem op de OSF-kandidaat uitgebracht. Daardoor kwam de OSF aan een Senaatszetel (en de bijbehorende subsidiegelden). Ik doe mee aan de Statenverkiezingen van 18 maart om het gedachtegoed van Vrij Mandaat, in dienst van de Groningse samenleving, verder uit te kunnen dragen. Alle kandidaten van Vrij Mandaat zijn en blijven vrij in hun eigen manier om het belang van Groningen op te komen. Juist die 'verdeeldheid' maakt ons sterk als team.
