Volgens Grob heeft vooral het onderdrukken van walging negatieve gevolgen. Ook bij mensen die zich niet bewust zijn dat ze deze emotie niet meer kunnen uiten. In het kader van het onderzoek werd proefpersonen daarom gevraagd hun walging te onderdrukken, bijvoorbeeld bij het zien van beelden van een vies toilet of een filmpje waarop een amputatie te zien was, waren daartoe goed in staat. ‘Maar vervolgens uitte deze emotie zich alsnog via andere kanalen’, aldus Grob. ‘Op gedachteniveau gingen ze veel meer aan walgelijke dingen denken en ook andere zaken werden veel negatiever opgevat. Vergelijk het met een situatie waarin je juist niet aan iets mag denken. Een witte beer bijvoorbeeld. Juist door onderdrukking, wordt deze verboden gedachte hypertoegankelijk.’
Opvallend is dat deze negatieve spiraal zowel zichtbaar is bij bewuste als bij onbewuste onderdrukking. ‘Bij sommige proefpersonen vroegen we of ze een pen in hun mond wilden houden, zonder dat ze de echte reden daarvoor wisten. Door deze pen werden precies die spieren in het gezicht geblokkeerd die verantwoordelijk zijn voor het uiten van walging. Bij die mensen werd hetzelfde patroon van effecten gevonden als bij mensen die hun emotie bewust onderdrukten.’ De negatieve gevolgen van onderdrukking zijn dus te wijten aan onderdrukte spieren en niet aan onderdrukte gedachten.
Mensen die de wereld door een negatieve bril aanschouwen, ervaren meer negatieve emoties. ‘Als ze deze vervolgens ook weer onderdrukken belanden ze al snel in een negatieve spiraal. Zeker iets om over na te denken in een maatschappij waarin mensen steeds vaker in naam van schoonheid hun gezichtsspieren lamleggen met botoxbehandelingen’, meent Grob.
